Het ziet wit...

Na de tripjes zal ik even een verslagje doen van het leven in DC. Ik ben inmiddels de 100 dagen(29 oktober) gepasseerd en het gaat me allemaal veel te snel. In de week druk bezig met werk en als anderen vrij zijn worden de vrije dagen ook altijd snel vol gepland.

Werk
Op het werk gaat het leuk. Na de zomer lopen de zaakjes weer volop en krijgen we grote meer evenementen. We hebben een conferentie gehad in september waar senator John Kerry sprak. Drie voorzitters van grote Amerikaanse media waren aanwezig en zaten de conferentie voor. 50 CEO’s of presidenten van Amerikaanse en Ierse bedrijven waren aanwezig. Het doel, handel tussen Ierland en de VS meer op elkaar laten aansluiten. Het hoofdkantoor van de hotelketen zit in Ierland. Zo kwam ook de complete delegatie van ons hoofdkantoor over. De chairman(dochter van de oprichter), 2 presidenten en 3 designers. Voor hun de mogelijkheid om het hotel nog eens te bekritiseren. De filosofie van de hotelketen is strikt en aanpassingen in design mogen alleen gedaan worden door deze mevrouw. Kortom, een zenuwachtig weekje voor alle managers. Het was even goed aanpikken en iedereen was druk. Achteraf, erg leuk om het positief af te ronden.

Ook kregen we het IMF over de vloer. Grappen jegens Dhr. Strauss-Kahn konden natuurlijk niet uitblijven. Het is goed gegaan, tenminste er is nog geen aanklacht ingediend. Vanwege de wereldwijde kredietcrisis was dit een belangrijke conferentie. Zo kwam hiervoor ook een delegatie uit Nederland over. Onze eigen Minister van Financiële zaken, de Staatssecretaris Buitenlandse zaken en de president van de DNB, waren de voornaamste gasten uit Nederland. Ik had zelf de eer om de Staatssecretaris op te mogen vangen. Eerst kwam er een afgevaardigde van de Nederlandse ambassade naar ons hotel. Hij wilde even van tevoren checken of alles in orde was. En hij vond het natuurlijk een leuke verassing dat ik als Hollander aanwezig was. De delegatie kwam wat later aan door een vertraagde vlucht vanuit Nederland en wilde gelijk naar de kamers om vervolgens naar de IMF conferentie te gaan. Ik begeleidde de Staatssecretaris naar zijn suite op onze bovenste etage en wenste hem een prettig verblijf. Toch even leuk om mee te maken, dat je de Nederlandse politiek in Washington ontmoet en niet in Den Haag.

Verder krijgen we af en toe ook gasten met een Hollywood connectie over de vloer. Voor privacy redenen verzoeken zij natuurlijk dit binnen de muren van het hotel te houden. Het is dan leuk om een kijkje te kunnen nemen in hun ‘luxe leventje’. Met wie reizen ze, wat is hun programma, wat bestellen ze via roomservice en hoe ongelofelijk goed ze kunnen klagen.

En hiernaast kan ik het ook goed vinden met de collega’s. Het is een jong team en omdat ik nog steeds op mijn plek in sales zit werk ik voornamelijk individueel. Het housekeeping team kent veel Spaanstalige mensen, het restaurant team is aantrekkelijk en het management team is jong en actief bezig dit hotel een vaste waarde in de markt te verzilveren. Ik word zelfs nog eens in het kantoortje van de GM geroepen. Dan loop je met klotsende oksels naar binnen, al weet je zelf ook wel dat dat helemaal niet nodig is. En ook een keer een borreltje doen op de heropening van een ander hotel is ook geen straf. Meewerken aan een marketingcampagne die naar 60.000 mensen gaat in Manhattan en Beverly Hills met een inkomen van $100.000 of hoger. En ik ga zelfs een masterclass bijwonen. Dat zijn de leuke momenten en daar leer je ontzettend veel van. Met het management team hebben we in september een uitje gehad op de crab-boat. Op de boot over de Potomac River door Washington met voldoende voorraad krab en bier. Ik ben ontzettend blij met mijn plek en krijg veel te leren. Het is hard werken, maar dan ben je extra blij als je een dagje vrij hebt en daar maken wij ook wel gebruik van.

Sport
Mijn collega’s zeggen zelf dat high school(middelbare school) football en college(beroeps onderwijs) football leuker is dan de NFL, de professionals. Volgens hen gaan de jonkies er meer voor. Maar je zult bij de professionals natuurlijk wel meer afwisseling in het spel zien. Desondanks was het weer een mooie ervaring. Onze Amerikaanse vriend Tyler heeft een auto en nam Marlot en mij mee naar een high school game. We reden met hem buiten de beltway, wat de 103 km lange ringweg is om Washington. Het is onvoorstelbaar hoe groot ze zo’n wedstrijd hier organiseren. Waar je in Nederland naar een sportclub gaat om je favoriete sport te kunnen spelen, blijft in Amerika alles binnen school. Ze hebben stadions waar menig voetbalclub jaloers op mag zijn, cheerleaders en een band van de school. Voor een indruk van de band moet je het filmpje even bekijken, echt fantastisch. Ze kunnen ook de media verwachten en de scores zijn via internet live te volgen. We hebben nu twee high school games gezien, de volgende keer willen we naar een college game. Ook hebben we een ijshockey wedstrijd gezien. Dat is een must, want het is eigenlijk de enige sport waar DC nog een beetje mee kan draaien met de professionals. De arena is hier om de hoek in het Verizon Center. Het hockey veld is natuurlijk heel wat kleiner dan een voetbal veld dus het is lastiger een groot stadion te bouwen. Toch is de capaciteit nog rond de 20000. Het was erg leuk om te zien. Een erg snelle sport en er wordt veel toegestaan, de bodychecks zijn voor het publiek natuurlijk amusement. Er werd met 2-1 gewonnen. En net als bij de honkbal wedstrijd die ik in New York heb gezien wordt de sfeer gemaakt door de geluiden of beelden die worden geshowd op het scherm. Ook is het de gewoonte om bij iedere professionele sportwedstrijd het nationale volkslied te spelen, de Amerikaan is trots op zijn land..

Vermaak
In de stad zijn ontzettend veel kerken aanwezig. Ik ben met Els bij een dienst geweest die niet in een kerk plaatsvond. De ‘moderne’ dienst vond plaats onder een koffiehuis, in een klein zaaltje. Je kunt het geen jeugd dienst noemen want er waren mensen aanwezig van alle leeftijden. Het is fijn om je snel op je gemak te voelen, even samenzijn met z’n allen. Aan het begin van de dienst wordt iedereen ook welkom geheten en word duidelijk dat er veel gasten aanwezig zijn van buiten de gemeente, zo horen wij ook bij de groep van ‘overzee’. De band was erg goed en zong de liederen met een country stijl. De dienst wordt erg goed bezocht door een gemeente die zoals gezegd constant veranderd. In de zaal hangen 3 schermen voor de teksten en de dominee sprak erg goed.

We hebben een weekend gehad waar we twee meiden hadden te logeren. Voor ons even de mogelijkheid Washington wat meer te ontdekken. Met z’n vieren zijn we naar Mount Vernon geweest. Dat is het voormalig landgoed van George Washington, de eerste president van de Verenigde Staten. Het is een tripje met de metro en de bus en ligt, buiten de grote ringweg van Washington, in de staat Virginia. Een mooie herfstdag en tegen onze verwachting in was het toch nog erg druk. Het is voor de Amerikanen een belangrijke attractie over de geschiedenis van Amerika. Tussen de rood, geel en groen gekleurde bossen doemde het huis van Dhr. G. Washington op. Volledig gepolijst, maar in origineel formaat is het huis open voor bezoek. Veel kleine kamers met bedden waar mijn voeten ongeveer op de grond uitkomen. De kamers hadden allemaal verschillende kleuren, wat in die tijd een symbool van macht was. Een geweldig uitzicht over het natuurgebied waar de Potomac River door stroomt. Verder doet het landgoed aan als een middeleeuws dorp. Een smid, whiskydistilleerderij, paardenstal, moestuinen, graslanden voor het vee, het is allemaal aanwezig. Een leuk uitje om nog eens een andere keer te doen, want je bent een dag bezig om het hele landgoed over te lopen, wat wij nu niet hebben gedaan.

En zo mooi als het weer was in Mount Vernon, zo anders kan het een weekje later zijn. Zaterdag 29 oktober, Washington ziet wit. De eerste sneeuw van het seizoen is gevallen. Het was weliswaar 5 graden, dus er bleef niet veel van over. Het is vast en zeker de vloek van Halloween weekend, een enorm spektakel in Amerika. Als je na gaat waar het vandaan komt is het bijzonder dat het in Amerika zo groot is. Het komt oorspronkelijk van de Keltische jaren die All Saints’ Day vierden op 1 november. Een religieus feest, vóór 1 november, om de kwade geesten weg te jagen door kostuums aan te trekken en geluid te maken. Door de Ieren overgebracht naar de Verenigde Staten. In een land waar vele religies door elkaar leven blijft deze traditie trouw. En niet alleen voor de leeftijd tot 30, iedereen doet mee. Al is het alleen al een pompoen snijden, het is een big deal. En zo gingen wij dus ook op stap. Fred Flinstone, Julius Ceasar, Obama, Winnie de Pooh, Spongebob en Khadafi, ze liepen allemaal rond. En die Amerikanen kunnen feesten als ze in hun ‘vel’ zitten.

En verder gaat het met mij allemaal goed. Zoals ik zei, de tijd gaat erg snel en een moment van verveling zit er niet in. Natuurlijk kom je dingen tegen wat anders is dan dat ik in Nederland gewend was. Maar zo is het nou een maal, de cultuur verander je hier niet. Ik ben degene die zich moet aanpassen aan de cultuur. En het heeft ook wel wat, na het werk met iedereen even bespreken wat er zo bijzonder aan die Amerikanen is. Ik kan me er niet aan storen. Ieder mens heeft de neiging om te klagen, is het in Nederland over het weer en over de belastingen, gaat het hier weer over andere dingen. En ach, zit je een keer met de laptop op schoot dan is Nederland toch ook heel dichtbij met onze mooie technologieën.

Ik heb twee nieuwe albums aangemaakt voor een impressie. De eerste zijn vooral wat plaatjes van Washington en de tweede geeft jullie een idee met wie ik hier nou eigenlijk mijn dagen door breng.

De groetjes aan iedereen en tot het volgende verslag.

Washington
https://picasaweb.google.com/101604959817839342343/ImpressiesVanWashington?authuser=0&authkey=Gv1sRgCODCuavH_NiougE&feat=directlink

Friends
https://picasaweb.google.com/101604959817839342343/FriendsZo?authuser=0&authkey=Gv1sRgCN-uo4nK6eSiAg&feat=directlink